W kolejnych epokach astrologia była obecna w centrach nauki, obok astronomii, medycyny i matematyki. W średniowieczu rozwój wiedzy o niebie koncentrował się w klasztorach i ośrodkach akademickich, gdzie powstawały pierwsze zestawienia ruchów planet w postaci tablic zwanych efemerydami. Umożliwiały one wyznaczanie położenia ciał niebieskich w określonych momentach czasu, co stanowiło podstawę wielu późniejszych systemów obliczeniowych. W tym okresie astrologia była traktowana jako część nauki o porządku kosmosu, a obserwacja nieba postrzegana była jako sposób zrozumienia struktury czasu.
W renesansie zainteresowanie astrologią uległo znacznemu rozszerzeniu. Rozwój drukarstwa pozwolił na szybkie rozpowszechnianie atlasów nieba, wykresów i komentarzy symbolicznych. Jednocześnie rosło zainteresowanie zodiakiem rozumianym jako mapa symboli związanych z cyklami roku oraz porami natury. W wielu ośrodkach naukowych omawiano powiązania pomiędzy geometrią nieba, ruchem ciał niebieskich a kulturą, tradycją i obserwacją sezonowości.
Astrologia w tym czasie funkcjonowała równolegle z astronomią — obie dziedziny opierały się na dokładnych pomiarach, mapach i obliczeniach. Różnił je jednak cel. Astronomia koncentrowała się na opisie ruchów planet i gwiazd, natomiast astrologia skupiała się na interpretacji symbolicznej i porównawczej. W renesansowych uniwersytetach oba nurty były wykładane obok siebie, stanowiąc element ogólnej edukacji uczonych zajmujących się obserwacją i analizą nieba.
